Bir zamanlar, Gökçe adında sevimli bir kız çocuğu vardı. Gökçe, uykucu mu uykucu, pof pof pof bir uyku şarkısı mırıldanıyordu. Bir gün, etrafta renkli şekiller ve sayıların konuştuğu bir ormana gitmek istedi. Ormanın ortasında büyük bir ağaç vardı. Bu ağaç, sayfa sayfa yeni şeyler öğretirdi.

Gökçe, ormanın girişinde Hop hop hop diye zıplayan Minik Tavşan’la tanıştı. Minik Tavşan, yüksek sesle “Tık tık tık!” diyerek ona selam verdi. O sırada, Gökçe’nin en iyi dostu olan Mavi Kuş, şakıyarak uçtu ve “Şıp şıp şıp!” diye ağaç yapraklarına dokundu.

Ormanın içi, kıpır kıpır, vız vız bir böcek sesiyle doluydu. Böcek, minik ayaklarıyla ‘Fış fış!’ diye su içiyordu. Gökçe, şirin bir şekil olan yuvarlak ve parlak renkli taşları gösterdi. Bu taşlar, ormandaki en güzel renkleri taşıyordu. Birçok çocuk, bu taşları topladı ve “Bakın ne kadar güzel renkler!” dedi.

İşte ormanda, küçük bir fare olan Pofi, sabırla bir şeyi paylaştı. Pofi, tatlı bir pişmiş elma getirmişti. Elmayı meşhur minik arkadaşlarıyla paylaşmak onu çok mutlu etti. Gökçe, “Paylaşmak çok güzeldir!” diye söyledi. Bu yüzden, ormandaki herkes birbirine yardım eder, paylaşırdı.

Birden, ormanın en uzak köşesinde, gizemli bir şekil belirdi. Bu şekil, büyüklüğüyle herkesin dikkatini çekiyordu. Şekil, şaşkınlıkla “Tık tık tık!” dedi ve ortaya bir Renkli Balon çıktı. Balonun içi, renkli toplar ve eşyalarla doluydu. Gökçe, “Ne kadar güzel renkler! Sayılar ve şekiller arkadaş olur!” dedi.

Gökçe ve arkadaşları, ormanda saatlerce oynadı, şarkılar söyledi ve hiç bitmeyen eğlenceye başladı. Hepsi, doğayı sevmenin ve arkadaşlık kurmanın ne kadar değerli olduğunu öğrendi. Birlikte, “Hop hop hop!” diye zıpladı, “Pof pof pof!” diye neşeyle güldü.

Gün sonunda, Gökçe, en sevdiği uyku şarkısını mırıldandı: “Tatlı uykular, rüya dolu, uykuya dal, mutlu ol.” Ve ormandaki sevimli hayvanlar, tatlı bir ninni gibi uykuya daldı. Masal burada bitti, ama arkadaşlık ve sevgiyle dolu bu güzel gün, hep hafızalarında kaldı. İyi geceler, tatlı rüyalar ve rüya gibi yeni maceralar…