Bir zamanlar, güzel ve sevimli bir kız çocuğu olan Nazlıcan, büyük bir köyde yaşardı. Nazlıcanın en sevdiği şey, doğayı keşfetmek ve arkadaşlarıyla birlikte yeni şeyler öğrenmekti. Bir gün, annesi ona özel bir harita verdi ve bu harita sayesinde gizemli ve renkli bir ormana gidebilecekti. Nazlıcan heyecanla ormana doğru yola çıktı.
Ormanın girişinde büyük ve parlak bir kapı vardı. Kapının yanında küçük bir tavşan duruyordu. Tavşan sakin ve gülümseyerek, “Hoşgeldin Nazlıcan! Bu orman, içindeki en güzel renkleri paylaşmanı bekliyor. Ama dikkat etmelisin, her renk sadece sevgiyle ve nazik davranışlarla ortaya çıkar,” dedi.
Nazlıcan isimli kız, cesurca tavşanın yanına gülümseyerek geçti ve kapıdan içeri adım attı. Ormanın içi, rengarenk çiçekler, parlak kelebekler ve melodik kuş sesleriyle doluydu. Ama en ilginci, her adımında gökyüzü de değişiyordu; bazı yerlerde gökyüzü mavi, bazen pembe, bazen de altın sarısı oluyordu.
İlk durakları, büyük ve güzel bir gölet oldu. Göletteki su, gökyüzünün rengini yansıtarak parıldıyordu. Nazlıcan, suyun kenarında otururken ormanın ruhunu hissetti. Aniden, suyun üzerinde minik, renkli balıklar yüzmeye başladı. Balıklar, Nazlıcan’a yaklaştılar ve onunla konuşmaya çalıştılar.
“Hoşgeldin Nazlıcan! Bu renklerin sırrı, sevgi ve arkadaşlıkta saklı,” dedi balıklardan biri. Birlikte suyun içindeki farklı renkleri ve balıkların dansını izlediler. Nazlıcan, balıkların arkadaşlığı ve sevgiyle parlak renklerin ortaya çıktığını anladı.
Sonra, ormanın derinliklerine doğru ilerlerken, büyük, yemyeşil bir alanla karşılaştı. Burada, sakar ve şirin bir sincap ailesi yaşardı. Sincapların en küçüğü olan Pofuduk, Nazlıcan’a yaklaştı ve ona en sevdiği yemişleri gösterdi. Pofuduk, “Sevgi ve paylaşmak, renkleri çoğaltır,” dedi. Bu sözlerle, birlik ve paylaşmanın güzelliği anlatıldı.
Nazlıcan, şirin sincap ailesiyle güzel vakit geçirirken, ormanın başka bir köşesinden sihirli bir şarkı duydu. Sesin geldiği yere doğru koştu ve büyük, parlak bir ağacın altında durdu. Ağacın dallarında, rengarenk yapraklar salınıyor, her biri başka bir şarkı söylüyordu.
Ağaç, nazik ve bilge bir hayvan olan Baykuş’tu. Baykuş, ona “Her renk, sevgiyle, saygıyla ve iyi kalple ortaya çıkar,” diyerek, güzel bir hikaye anlattı. Nazlıcan, bu hikayeden çok hoşlandı ve ormandaki her şeyi sevgiyle ve güzel kalple görmek istediğine karar verdi.
Gün sona ererken, Nazlıcan ailesine geri dönmek istedi. Ancak dönüş yolu daha parlak ve renkliydi çünkü içi sevgi ve mutlulukla doluydu. Eve dönerken, ormandaki tüm renkler, kendi iç güzelliğini ve sevgiyi yansıtıyordu.
Nazlıcan, her gün sevgiyle ve nazik davranışlarla, yaşadığı her yerde renkleri çoğaltmaya başladı. Bu sayede, her çocuk ve her hayvan, sevgiyle ve paylaşımda bulunarak en güzel renkleri ortaya çıkarabilir. Ormanın sihirli renkleri, Nazlıcan’ın kalbinde sonsuza kadar parladı ve o, dengeli ve sevgi dolu bir hayat sürdü.
Ve böylece, Nazlıcan ve arkadaşları, sevgiyle dolu, renkli ve mutlu günler geçirmeye devam etti. Ormanın her köşesi, sevginin ve iyi kalbin en güzel renkleriyle parlamaya devam etti. Bu masal da burada sona erdi ki, herkes sevgiyle ve güzel kalple her günü kutlaysın.
