Bir zamanlar, güzel mi güzel, küçücük bir kız vardı—adında Nazlıcan. Nazlıcan çok sevimliydi ve en çok renkleri severdi. Bir sabah uyanınca odasının penceresinden dışarı baktı. Gözleri parıldadı çünkü orman **parlak ve şaşalı** görünüyordu. Heyecanla **’Tık tık tık’** diye kapıyı çaldı. Annesi gülümsedi ve dedi ki, “Hazırlan, bugün ormana gideceğiz!”

Nazlıcan çok mutlu oldu. Hemen ayakkabısını giydi, şapkasını taktı ve çantasını hazırladı. Çantasında küçük bir aynası, renkli kalemleri ve tatlı bir şeker vardı. Kısa süre sonra, ormanın hemen girişindeydiler. Ormanın **şakır şakır** (fısıldayan) yaprakları ve **çıtır çıtır** (kuru yapraklar) sesleri, onu çok mutlu etti. Nazlıcan, ormanın içindeki renkli hayvanları görmek için sabırsızlanıyordu!

İlk durakları, **Sevimli Tavşanlar** oldu. Tavşanlar **hop hop hop** diye zıplıyordu ve **şıp şıp** gibi su sesiyle mini bir su kaynağında yıkanıyordu. Nazlıcan onları gördü ve dedi ki, “Merhaba arkadaşlar! Benim adım Nazlıcan, sizin gibi renkli bir dünya çok güzel, değil mi?” Tavşanlar **pof pof pof** diye güldüler ve nazikçe anahtar gibi yuvarlanan burunlarını gösterdiler.

Sonra küçük bir **Sincap** gördü. Sincap çok neşeliydi, **tık tık tık** diye onunla selamlaştı. Sincap, **fış fış** diye ağaçtan büyük meşe fıstıklarını topluyordu. Nazlıcan ona yardım etti ve **pat pat** diye fıstıkları yerleştirdi. Sincap çok mutlu oldu ve ona, “Dostluk en güzel şey. Paylaşmak çok önemli!” dedi. Bu sözle Nazlıcan ve minik sincabın **şak şak** (neşeli) sesi birbirine karıştı.

Sonra bir başka sevimli hayvan gördü: **Tatlı Renkli Serçe**! Serçe, **vız vız** diye öterek ona kendini tanıttı ve uçup gidip sonra **hop hop hop** diye yanına geldi. Nazlıcan ona gülümseyerek, “Sen renkli tüylerinle bana çok güzel bir **sarmaşık** gibi görünüyorsun!” dedi. Serçe **cik cik** diye şarkı söylemeye başladı, sanki ormanın şarkısı gibi. Bu güzel şarkıyı dinlerken, Nazlıcan **şıp şıp** su içti ve pencereyi açıp derin bir **ahh** çekti.

Yolculuğun sonunda, Nazlıcan çok güzel bir şey öğrendi: “Renkler ve hayvanlar, bizim dostlarımızdır. Onları sevip **paylaşmak** çok güzel.” Dediğinde, **hop hop hop** yaparak ona katılan minik hayvanlar da **fış fış** serbestçe zıpladılar.

Güneş yavaş yavaş batarken, Nazlıcan ve hayvan arkadaşları **mışıl mışıl** uyumaya hazırlandı. Nazlıcan, onlara, “İyi geceler, güzel rüya göresiniz!” dedi. Gök **şıp şıp** yıldızlarla doluydu ve orman **puf puf** (zar zor) rahatlıyordu.

Ve sonunda, sevgiyle ve arkadaşlıkla, herkes mutlu ve huzurluydu. Nazlıcan uyuyunca, hayvanlar da **pof pof pof** uykuya daldı. Renkler, dostluklar ve sevgi bu ormanda **şak şak** ve **fış fış** sesleriyle sonsuza kadar devam etti.

Çocuklar, bu masal sayesinde, renkli dünyayı ve doğayı sevmenin çok güzel olduğunu öğrenirler. Ayrıca, paylaşmak ve arkadaşlık en büyük hazinedir. Şimdi tatlı bir ninni gibi uykuya dalma zamanı: *“Uyku güzel, rüyalar tatlı, sevgiyle büyür hayaller. Doğa bizim dostumuz, onunla oyunlar, şarkılar, sevgiyle her şey çok güzel…”*