Bir varmış, bir yokmuş… Çok tatlı ve minik bir kız çocuğu varmış. Adı Nazlıcanmış. Nazlıcan her gün yeni şeyler öğrenmeyi çok severmiş. Bir gün, güzel bir sabah, Nazlıcan uyanmış ve pış pış diye kuş sesi duymuş. “Tık tık tık!” diye kapıyı çalmış. Güneş ışınları parıldıyormuş, mavi gökyüzü puj puj diye gülümsüyormuş.

Nazlıcan, en yakın arkadaşlarıyla bir orman macerası yapmaya karar vermiş. Ormana girdiğinde, ilk önce tombul ve sevimli bir tavşanla karşılaşmış. Tavşancık, burun burun buruna gelmiş ve “Hop hop hop!” diye zıplamış. Nazlıcan gülümsemiş ve “Merhaba!” demiş. Tavşancık ona, “Elini yıka pış pış!” diyerek su sesi yapmış. Nazlıcan elini yıkamış, çünkü hijyen çok önemliymiş.

Biraz ileride büyük bir ağaç görmüşler. Ağacın dallarında elma ve pirinçler asılıymış. Renkleri kırmızı, sarı, altın gibi parıldıyormuş. Bir kelebek, “Vız vız!” diye uçarak yanlarına gelmiş. Kelebek, “Her renk farklıdır. Yeşil, mavi, mor; hepsi doğanın güzel parçalarıdır,” demiş. Nazlıcan “Vay canına!” diye hayranlıkla bakmış.

Ormanda gezinirken, minik bir sincap da onlara katılmış. Sincap, “Fış fış!” diye ağaçtan aşağı kaymış ve yanlarındaki arkadaşlarına yardım etmiş. Nazlıcan, “Paylaşmak ve yardım etmek çok güzel!” diye bağırmış ve arkadaşlarına gülümsemiş. Sincaplar da “Hop hop!” diyerek zıplamış.

Çocuklar, ormanın içindeki küçük gölette suya bakarken, serin serin “Şıp şıp!” diye suyun sesi gelmiş. Nazlıcan ve arkadaşları, suyu tutup, biraz şişirmiş ve sonra nazikçe aşağı bırakmışlar. Bu onlara doğanın ne kadar tatlı ve sakin olduğu öğretmiş.

Derken, nazik bir rüzgar esmiş ve yapraklar dans etmeye başlamış. Renkler değişmiş; yeşil, turuncu, sarı, bazen de mor renkler bir araya gelmiş. Nazlıcan, “Doğa ne kadar güzel!” diye mırıldanmış. Artık onları en çok mutlu eden şey, birlikte paylaşmak ve sevgiyle yardım etmekmiş.

Günün sonunda, güneş yavaşça alçalmış ve gökyüzünde pembe, mor ve turuncu renkler yan yana gelmiş. Nazlıcan ve arkadaşları, yorgun ama mutlu bir şekilde yuvalarına gitmiş. Onlar, yeni şeyler öğrenmiş ve birbirlerine sevgiyle bağlanmış.

Ve masal burada bitmiş, Nazlıcan gözlerini kapatıp mışıl mışıl uyumuş. Birlikte geçirdikleri güzel günleri düşünerek, tatlı bir ninni gibi şarkı söylemişler: “Umutlar, sevgiyle büyür, rüyalar tatlı uyanır; nasılsa doğa bizim arkadaşımız, hep yanımızda!”

İşte böyle sevimli ve renkli bir orman macerası, sevgi ve paylaşmayla dolu bir çocuk masalları hikayesi.