Bir varmış, bir yokmuş, güzel mi güzel, renkli mi renkli bir orman varmış. Bu ormanın içinde çok sevimli hayvanlar yaşarmış. En sevimli olanlar ise nazlı mı nazlı bir kız çocuğu olan Nazlıcan ve onun sevgili arkadaşlarıymış. Bugün Nazlıcan ve arkadaşları ormanda çok eğlenceli bir maceraya atılmaya karar vermişler.

İlk durakları, mavi gölgeli yaprakların altında saklanan minik bir kuş olmuş. Kuş, ‘tık tık tık!’ diye ötüp, ‘Hadi arkadaşlar, harika bir gün!’. Naşlıcan ve arkadaşları neşe içinde hop hop hop’u yaparak kuşun yanına koşmuşlar.

Ormanın yeşil, büyük ağaçları arasında gezinirken, büyük bir daire şekli görmüşler. O şekil, güzel bir meşe palamuduymuş. ‘Bakın! Bir şekil!’ diye sevinçle bağırmış Minik Tavşan. ‘İşte şekiller bizim dünyamızda çok önemli! Kare, yuvarlak, üçgen…’. Bu sırada kemirgen dostlarıyla paylaşmayı öğrenmişler. Birisi diğeriyle bir şeyleri paylaştığında, ‘pof pof pof!’ diye sevinçli sesler çıkmış.

Ormanın derininde, pıtır pıtır su sesleri geliyor ve onlar da ‘şıp şıp!’ diyerek suyla oynamışlar. Su, küçük bir dereyi oluşturan pıtır pıtır akmış. Nazlıcan, ‘Su çok önemli! Ellerimizi yıkarken suyla arkadaş olalım, tık tık tık!’ demiş. Bu oyunlar sırasında, arkadaşlar birbirlerine yardım etmeyi öğrenmiş. Bir arkadaş kaygılandığında diğerleri ona sarılmış ve ‘Hop hop hop! Birlikte güçlüyüz!’ demiş.

Akşam olunca, gökyüzü biraz mor ve pembe olmuş. Renkli bulutlar gökyüzüne yayılmış. Nazlıcan ve arkadaşları, onu güzel bir uyku öncesi masal olarak dinlemişler. ‘Dünyayı seviyorum! Her şey renkli ve güzel!’ demişler.

Uyku zamanı, nazlı çocuk ve tatlı hayvanlar, güzel bir melodiyle mışıl mışıl uyumuşlar. Renkli rüyalarla, sevimli arkadaşlarıyla birlikte yeni maceralara atılacakları günleri hayal etmişler. Gökten yıldızlar ‘pıt pıt pıt’ diye parıldamış, hepsi tatlı bir uykuya dalmış.

Ve böylece, Nazlıcan ve sevimli arkadaşları, her yeni günde sevgiyle, sabırla ve paylaşmanın güzelliğiyle yaşarken, mutlu mesut yaşamışlar. Mutlu son!