Bir zamanlar, küçük ve neşeli bir kız çocuğu olan Nazlıcan vardı. Nazlıcan, gökyüzünü çok severdi ve en büyük hayali, gece gökyüzündeki bütün yıldızları yakından görmekti. Bir gece, ay ışığı parıldarken, Nazlıcan uykuya dalmadan önce gökyüzüne bakıp yıldızları saymaya başladı. O sırada, gökyüzünden parlak bir ışık nazlıcan’ın yanına doğru süzüldü. Bu, küçük, parlak bir yıldız olan Pırıltı’ydı. Pırıltı, Nazlıcan’a ‘Gel, seni yıldızlar diyarına götüreyim!’ dedi. Nazlıcan sevinçle kabul etti ve ikisi, gökyüzü merdiveninden yukarı çıkıp, Parlayan Yıldızlar Kulesi’ne ulaştılar. Bu kule, gökyüzündeki tüm yıldızların saklı olduğu ve parlayıp ışıldayan sihirli bir yıldıza ev sahipliği yapıyordu. Nazlıcan, bu güzel yerde yeni arkadaşlar edindi. Bir yanda Minik Bulutlar, diğer yanda Pırlanta Renkli Yıldızlar vardı. Her biri kendi özel ışığını seviyor ve paylaşmak istiyordu. Nazlıcan, yıldızlarla dans etti, şarkılar söyledi ve gece boyu eğlendi. Ama sabah olunca, Pırıltı ona, ‘Artık uyku vaktin geldi. Eve dönme zamanı!’ dedi. Nazlıcan, üzgündü ama yine de gökyüzü merdiveninden aşağı kaydı. Yıldızlar ona, ‘Her zaman parıldayan kalbini koru ve hayalleriniz hiç sönmesin!’ diye seslendi. Eve döndüğünde, yüzünde hep tatlı bir gülümseme vardı çünkü o, artık gökyüzünü hiç olmadığı kadar yakından görmüş ve içinde yeni arkadaşlar edinmişti. Her gece, gökyüzüne baktığında, Parlayan Yıldızlar Kulesi’ndeki arkadaşlarını hatırlıyor ve onların ışıklarıyla parıldıyordu. Bu masal, Nazlıcan’ın hayallerin ve dostlukların ne kadar güzel ve parıltılı olabileceğini anlatıyor. Çünkü bazen, en güzel rüyalar gerçek oluyor ve kalbimizdeki sevgiyle bütün yıldızlar bizimle birlikte parlar.