Bir zamanlar, yüksek dağların eteğinde, mis gibi çam kokan bir ormanda Minik Kirpi yaşarmış. Minik Kirpi’nin dikenleri çok tatlıymış; güneş vurunca pırıl pırıl parlar, herkes ona “Parlak Kirpi” dermiş. Annesi babası ona hep “Dikenlerin güzel ama kalbin daha güzel olmalı” derlermiş.
Bir sonbahar sabahı, Minik Kirpi ormanda koşarken kocaman bir ağaç görmüş. Bu ağaç diğerlerinden çok farklıymış: Yaprakları altın gibi sarı, dalları gümüş gibi parlıyormuş. Ama ağaç çok üzgün duruyormuş, yaprakları birer birer dökülüyormuş. Minik Kirpi merak etmiş:
“Ağaç amca, neden yaprakların dökülüyor? Altın yaprakların varken hiç kimse üzülmez ki!”
Altın Yaprak Ağacı derin bir iç çekmiş:
“Ah Minik Kirpi, bu yapraklar altın değil, aslında çok yorulmuş sarı yapraklar. Ben onları çok seviyorum ama rüzgar onları alıp götürüyor. Kimse bana yardım etmiyor. Eğer yapraklarım tamamen dökülürse, kışın kar altında üşür, baharda yeniden yeşeremem.”
Minik Kirpi çok üzülmüş. Küçük kalbi pır pır atmış. “Ben sana yardım ederim!” demiş. Ama nasıl? Dikenleriyle yaprakları tutamazmış, çok küçükmüş.
Eve koşmuş, annesine babasına anlatmış. Annesi gülmüş: “Yardım etmek için büyük olmaya gerek yok, yürek büyük olacak.” Babası da eklemiş: “Git, arkadaşlarını çağır. Birlikte her şey olur.”
Minik Kirpi hemen harekete geçmiş. Önce Tontiş Sincap’a gitmiş. “Sincap kardeş, Altın Yaprak Ağacı’nın yaprakları dökülüyor, yardım eder misin?” Sincap zıplamış: “Tabii! Ben dallara tırmanır, yaprakları toplarım!”
Sonra Şişman Kurbağa’ya uğramış. “Kurbağa amca, lütfen gel!” Kurbağa gülmüş: “Ben de yaprakları sırtımda taşırım, hiç sorun değil!”
En sonunda Uçan Kelebek’i bulmuş. “Kelebek abla, sen uçarak yaprakları rüzgardan korur musun?” Kelebek kanatlarını çırpmış: “Rengarenk kanatlarımla yaprakları yelpaze gibi korurum!”
Tüm arkadaşlar toplanmış. Altın Yaprak Ağacı’nın altına gelmişler. Sincap dallara tırmanmış, dökülen yaprakları toplamış. Kurbağa onları sırtında taşımış. Kelebek uçarak rüzgarı yavaşlatmış. Minik Kirpi ise en önemli işi yapmış: Dikenlerini açmış, yere düşen yaprakları tek tek toplamış ve ağacın köklerine sermiş. Yapraklar köklerin üstünde güzel bir battaniye olmuş.
Akşama kadar çalışmışlar. Güneş batarken Altın Yaprak Ağacı gülümseyivermiş. Yaprakları artık dökülmüyormuş. Hatta bazıları yeniden yeşermeye başlamış! Ağaç derin bir sesle konuşmuş:
“Sevgili dostlarım, siz bana en güzel hediyeyi verdiniz: Yardımlaşmayı ve arkadaşlığı. Artık kış gelsin, kar yağsın, ben üşümeyeceğim. Çünkü sizin sevginiz beni ısıtıyor.”
Minik Kirpi çok mutlu olmuş. Arkadaşlarına sarılmış. “Bakın,” demiş, “birlikte ne kadar güzel şeyler yapabiliyoruz!”
O günden sonra ormandaki tüm hayvanlar Altın Yaprak Ağacı’nın altında toplanır, oyun oynar, şarkı söylermiş. Minik Kirpi de öğrenmiş ki, dikenleri ne kadar parlak olursa olsun, kalbi parlayan bir kirpi olmak çok daha güzelmiş.
Ve onlar ermiş muradına, biz çıkalım masal sonuna. Güzel uykular minik yürekler, yarın yeni maceralarda görüşürüz!
