Bir zamanlar çok uzaklarda, güzel bir ormanın içinde küçük ve gün ışığı gibi parlak bir kuş yaşardı. Bu kuşun adı Lafonten’di. Lafonten öyle renkliydi ki, gökyüzünde uçarak gören herkes onu çok severdi. Ama Lafonten’in en büyük sırrı, onun güzel şarkı söylemesini sadece birkaç yakından bilirdi.

Bir gün ormanın derinliklerinde yaşayan minik bir tavşan olan Pıtır, Lafonten’in güzel şarkılarını duymak istiyordu. Her sabah ormanın kuş sesleriyle uyanır, ancak Lafonten’in şarkılarını hiç duyamazdı. Günlerden bir gün, Pıtır cesaret edip Lafonten’in yanına gitti.

Lafonten’le karşılaştığında utangaçtı ve “Merhaba Lafonten! Senin şarkılarını çok duymak istiyorum, bana biraz söyleyebilir misin?” diye sordu. Lafonten biraz şaşırmıştı çünkü kimse onun sırrını bilmiyordu, ama gülümseyerek cevap verdi: “Elbette, Pıtır! Ama önce bana yardım etmen gerek. Ormanda en sevdiğim yere birlikte gidelim ve orada şarkı söylemek en güzeli olur.”

İkili ormanın derinliklerindeki güzel göletin yanına gittiler. Göl, biraz derin ve sakin bir yerdi. Lafonten orada büyük bir mutlulukla şarkı söyleyecekti. Pıtır, heyecanla dinledi ve birkaç kez “Wow!” dedi. Lafonten şarkı söylerken, sesleri ormanın her köşesine yayılıyordu.

Lafonten, şarkısında en güzel ve en renkli notaları kullanıyordu. Sanki gökyüzündeki yıldızlar aşağılara iniyordu. Pıtır, bu güzel şarkıya hayran kalmıştı ve “Sen gerçekten çok özel bir kuşsun, Lafonten!” dedi. Lafonten mutlu oldu ve dedi ki: “Herkes içinden gelen sesiyle şarkı söyleyebilir, önemli olan kalbimizin güzel olmasıdır. Sen de içten gelen sesini keşfettin ve bana yardım ettin, teşekkür ederim.”

İşte ormanın en güzel günü böyle başladı. Belki de Lafonten’in sırrı, onun kalbinden gelen ve gerçekten ruhundan gelen şarkı söylemesiydi. Ve Pıtır da öğrenmişti ki, herkesin içinde büyük bir yetenek ve güzellik saklıdır, onları keşfetmek ise en büyük maceradır.

O günden sonra, tüm orman sakinleri Lafonten’in şarkılarını dinlemeye çok meraklı oldular. Herkes kendine ait güzellikleri keşfetmek ve içten gelerek söylemek için cesaret buldular. Çünkü, her kalbin içinde bir şarkı saklıdır ve onun sesini duyurmak için biraz cesaret gerekebilir.

Ve güzel orman, o günden sonra her zamankinden daha neşeli ve renkli oldu. Lafonten ve Pıtır, her gün birlikte yeni şarkılar söyleyerek ormandaki en mutlu kuş ve en sevimli tavşan oldular. Bu sayede, herkesin içindeki güzelliklerin dışa vurması, ormana yeni bir neşe ve sevgi getirdi.

İşte böylece, küçük Lafonten’in sırrı, sevgiyle ve içtenlikle şarkı söylemekti ve herkes bu sırrı keşfettikten sonra, ormanın en mutlu yer olmasını sağladılar. Çünkü gerçek güzellik, kalpten gelir ve paylaştıkça çoğalırmış.