Bir zamanlar, yemyeşil bir mahallede Küçük Nazlı Can yaşarmış. Nazlı Can dört yaşında, sarı saçları fiyonkla bağlı, gözleri pırıl pırıl bir kızmış. Her sabah annesiyle el ele anaokuluna gidermiş. Ama Nazlı Can biraz utangaçmış; yeni insanlarla konuşmaktan, oyunlara katılmaktan çekinirmiş.
İlk gün sınıfa girince öğretmeni Ayşe Hanım gülümseyerek: “Hoş geldin Nazlı Can! Arkadaşların seni bekliyor,” demiş. Sınıfta Ali, Zeynep, Efe ve Minik Defne varmış. Hepsi oyuncaklarla oynuyormuş ama Nazlı Can köşede tek başına oturmuş, kırmızı arabasını kimseye vermemiş.
Öğle vakti geldiğinde herkes oyun hamurunu paylaşmış. Ali mavi hamur istemiş, Zeynep yeşil… Nazlı Can ise “Benim hamurum pembe, kimseye vermem!” diye bağırmış. Arkadaşları üzülmüş ama bir şey diyememiş.
Ertesi gün bahçe zamanı olmuş. Büyük bir salıncak varmış, herkes sıraya girmiş. Efe salıncağa binmiş, sonra Zeynep… Sıra Nazlı Can’a gelince “Ben hepinizden önce bineceğim!” diye arkadaşlarını itmiş. Ali yere düşmüş, dizini yaralamış. Nazlı Can korkmuş, koşarak sınıfa kaçmış.
Öğretmeni Ayşe Hanım Nazlı Can’ın yanına gelmiş: “Nazlı Can’ım, neden üzgünsün?” Nazlı Can ağlayarak: “Arkadaşlarım beni sevmiyor… Ben de onları üzdüm galiba.” Ayşe Hanım gülümsemiş: “Arkadaşlık bir çiçek gibidir, sulamazsan solar. Paylaşmak, yardım etmek o çiçeği büyütür.”
O gün etkinlikte büyük bir resim yapacaklarmış. Herkes bir renk seçmiş. Nazlı Can bu kez pembe hamurunu üçe bölmüş: “Ali, Zeynep, gelin birlikte dondurma yapalım!” demiş. Ali şaşırmış ama gülümsemiş: “Teşekkür ederim Nazlı Can!” Birlikte kocaman bir pembe dondurma yapmışlar. Defne de küçük yıldızlar eklemiş.
Bahçeye çıktıklarında Nazlı Can salıncakta sırasını beklemiş. Efe: “Sen önce bin, biz seni sallayalım!” demiş. Nazlı Can uçuyormuş gibi hissetmiş. Rüzgâr saçlarını okşayınca kahkahalar atmış.
Akşam annesi almaya geldiğinde Nazlı Can koşarak sarılmış: “Anneciğim, bugün beş arkadaşım oldu! Paylaşmak çok güzelmiş!” Annesi gururla: “Bak gördün mü kızım, verdiğin zaman daha çok alıyorsun.”
O günden sonra Nazlı Can anaokulunun en neşeli kızı olmuş. Ali ile arabalarını yarıştırır, Zeynep ile bebeklerine çay partisi verir, Efe ile top oynar, Defne ile şarkı söylermiş. Her sabah okula giderken: “Bugün kiminle paylaşacağım?” diye düşünür, kalbi sevgiyle dolarmış.
Ve onlar hep birlikte mutlu mutlu yaşamışlar.
