Bir varmış bir yokmuş, kel kafası güneş gibi parlayan Keloğlan, köyün en meraklı çocuğuymuş. Bir gün nineciğinden eski bir harita bulmuş. Haritada “Altın Çiçek Bahçesi” yazıyormuş! “Bu hazineyi bulursam köyümüze mutluluk getiririm!” demiş.
Yanına en iyi arkadaşı keçi Kırpık’ı almış, yola çıkmış. Ormanda dev bir kaplumbağa yollarını kesmiş. “Hazineye giden köprü benden geçer, bilmece sorarım!” demiş. “Üç ayakla yürür, iki ayakla oturur, bir ayakla durur. Nedir o?”
Keloğlan düşünmüş: “İnsan! Bebekken üç, büyüyünce iki, yaşlanınca bastonla bir ayak!” Kaplumbağa gülmüş, köprüyü açmış. İleride bir mağarada üç yol varmış. Ortadaki yol parlıyormuş ama Kırpık “Kuyruğum titriyor, tuzak bu!” demiş. Keloğlan sağdaki karanlık yolu seçmiş.
Mağaranın sonunda ışıklı bir bahçe! Ama çiçekler soluk. Bir peri belirmiş: “Hazineyi canlandıracak şey altın değil, iyiliktir!” Keloğlan köyden getirdiği tohumları ekmiş, Kırpık su taşımış. Bahçe canlanmış, altın çiçekler açmış!
Peri teşekkür etmiş, bir çiçek vermiş: “Bu çiçek köyünüzde her zaman mutluluk saçar.” Keloğlan eve dönmüş, çiçeği köy meydanına dikmiş. O günden sonra köyde herkes gülmüş, paylaşmış. Keloğlan ise “Gerçek hazine dostluk ve iyilikmiş!” demiş.
- Soru: Keloğlan haritayı nereden buldu? Cevap: Nineciğinden buldu.
- Soru: Kaplumbağanın bilmecesi neydi ve cevabı ne? Cevap: “Üç ayakla yürür, iki ayakla oturur, bir ayakla durur.” Cevap: İnsan.
- Soru: Kırpık hangi yolda tuzak olduğunu nasıl anladı? Cevap: Kuyruğu titrediği için.
- Soru: Bahçeyi canlandırmak için ne yaptılar? Cevap: Tohum ektiler ve su taşıdılar.
- Soru: Masaldan ne öğrendin? Cevap: Gerçek hazine iyilik ve dostluktur!
