Bir varmış bir yokmuş, kel kafası kar tanesi gibi Keloğlan, köyün en çalışkan çocuğuymuş. Sonbahar gelmiş, yapraklar dökülmüş. Keloğlan “Kış için fındık toplamalıyım!” deyip ormana gitmiş.
Orada minik bir sincap ağlıyormuş: “Adım Fındıkçık, yuvasımdaki tüm fındıkları rüzgâr uçurdu!” Keloğlan “Üzülme, birlikte toplarız!” deyip sırtındaki çuvalı açmış. Birlikte dallara tırmanmışlar, en güzel fındıkları seçmişler.
Yolda obur bir ayı “Fındıklar benim!” diye kükremiş. Keloğlan “Herkese yeter!” deyip ayıya bir avuç vermiş. Ayı şaşırmış, “Teşekkür ederim, size yol gösteririm!” deyip en bereketli ağacı bulmuş.
Akşam olmadan çuval dolmuş. Keloğlan yarısını Fındıkçık’a vermiş. Fındıkçık “Senin de azaldı!” diye endişelenmiş. Keloğlan gülmüş: “Paylaşınca bereket artar!” Eve dönünce anneciği şaşırmış, çünkü çuval hâlâ tıka basa doluydu!
Kış gelmiş, kar yağmış. Fındıkçık Keloğlan’ın penceresine gelmiş, birlikte fındık çıtlatmışlar. Köydeki diğer hayvanlar da kapıya gelmiş, hepsine yetmiş. Keloğlan “Dostluk en sıcak battaniye!” demiş.
Çocuklarınıza Masal İle İlgili Sormalık Sorular
- Soru: Fındıkçık’ın fındıkları neden kaybolmuştu? Cevap: Rüzgâr yuvasından uçurmuştu.
- Soru: Ayı fındıklara ne yapmak istemişti? Cevap: Hepsini kendine almak istemişti.
- Soru: Keloğlan ayıya ne yaptı? Cevap: Bir avuç fındık verdi.
- Soru: Çuval paylaşınca ne oldu? Cevap: Hâlâ tıka basa dolu kaldı.
- Soru: Masaldan ne öğrendin? Cevap: Paylaşmak bereketi, dostluk ise sıcaklığı artırır!
