Bir varmış bir yokmuş, çok tatlı bir küçük çocuk varmış. Bu çocuğun adı Kel oğlanmış. Kel oğlan, her zaman renkleri çok severmiş. O, gökyüzündeki maviye, topraktaki kahverengiye ve çiçeklerin renklerine hayran kalırmış. Bir sabah, uykulu uykulu gözlerini açmış ve puf puf yataktan kalkmış. Hop hop hop, kalktıktan sonra sırt çantasını takmış ve ormana doğru yola çıkmış.

Ormana girdiğinde tık tık tık adımlar atıyormuş. Ormanın içi çok güzelmiş! Güneş ışınları pırıl pırıl parlıyor, kuşlar şak şak şak şarkı söylüyormuş. Kel oğlan, arkadaşlarıyla tanışmak istemiş. Önce, sevimli ve renkli tüyleriyle Vız Vız diye uçan küçük arıya rastlamış. Arı, “Vız vız vız!” diyerek dolaşıyormuş. Ardından, şirin ve yumuşacık bir Tavşan ile karşılaşmış. Tavşan, hop hop hop zıplayarak yanına gelmiş.

Kel oğlan ve Tavşan, birlikte ormanda yürümüşler. Yolda, minik bir gölet görmüşler ve içeri suyla yansıyan gökyüzüne bakmışlar. Şıp şıp şıp suyu, su damlaları pıt pıt şakırmış. Hızla suyu yıkayıp, ellerini sabun gibi güzelce yıkamışlar. Bu sırada, yine göl kenarında, parlak ve renkli dörtgenler ve yuvarlaklar olan taşlar görmüşler.

Ardından, arkadaşlarıyla paylaşmanın değerini öğrenmişler. Birlikte meşe palamudu paylaşmışlar. Bu arada, ormanın derinliklerinde küçük bir sincap ve tatlı bir kelebek de varmış. Sincap, “Pof pof pof!” diyerek yuvasına tıkır tıkır tıkmış. Kelebek ise nazikçe “Mışıl mışıl” diye uyuyormuş.

Gün sonunda, Kel oğlan yeni arkadaşlarının isimlerini öğrenmiş ve onları sevmeyi, paylaşmayı çok sevmiş. Ayrıca, doğayı sevmenin ve temiz tutmanın çok önemli olduğunu anlamış. Eve dönerken, ay çıkmış ve yıldızlar parıldamış. Kel oğlan, mutlu ve huzurlu bir şekilde, arkadaşlarına “iyi geceler” diyerek uykuya yatmış.

Uyku öncesi, tatlı bir ninni gibi: “Uyku rüyalara uçuyoruz, çok güzel hayaller kuruyoruz. Renkli ormanlar, tatlı arkadaşlar, sevgi ve mutlulukla doluyoruz…” Bu masal burada biterken, çocuklar güzel bir uykuya dalar, rüya bahçelerinde sevinçle dolaşırlar. Mutlu son!