Bir zamanlar, büyük ve renkli bir ormanda, sevimli hayvanlar yaşardı. Bu ormanın en neşeli sakinleri, Minik Tavşan Lafonten, Pofuduk Ayı Pof, Uçan Karga Hop-Hop ve Parlak Sürüncü Sincap Pıtırcık’tı. Her gün, ormanda yeni şeyler öğrenmek ve eğlenmek için dostlukla koşarlardı.

Bir sabah, Lafonten uykusundan zıp zıp zıp sıçrayarak uyandı. Gözleri pırıl pırıl parlıyordu. “Tık tık tık!” diye hafifçe, beslenirken mutlu oldu. Saat, yükselen kuş cıvıltıları ve yaprakların şıp şıp şıp gibi sesiyle sabahın gelişini müjdeliyordu. Lafonten, ‘Bugün yeni bir şeyler öğrenmeye bayılacağa benziyor!’ dedi.

Herkes toplanmıştı; Pofuduk Ayı Pof, büyük karnını şişirerek “Hop hop hop!”, diye selam verdi. Uçan Karga Hop-Hop, yüksekten uçarken “Vız vız!” diye uçuşunu gösterdi. Parlak Sincap Pıtırcık ise, elindeki renkli taşları diziyordu, “Şıp şıp şıp!” sesiyle. Hepsi birbirlerine *paylaşmak* ve *yardımlaşmak* konusunda çok iyi idiler.

Birlikte, ormanın en güzel çiçeklerini, en parlak yapraklarını ve en tatlı meyvelerini keşfettiler. Lafonten, “Sayılar ve renkler çok güzeller! Bir, iki, üç… kırmızı, sarı, mavi… ne kadar da güzel!” diyerek, doğanın renkli dünyasını gösterdi. “Tık tık tık!”, o da minik arkadaşlarına renkleri anlatıyordu.

Sonra, Pofuduk Ayı Pof, büyük ve yumuşak karnıyla karnını esneterek “Hop hop hop!”, dedi. “Hadi, hep beraber birlikte *oynamaya* devam edelim!” Lafonten, “Evet! Birlikte *daha mutlu* oluruz!” diye onayladı. Herkes neşe içinde zıplarken, “Pof pof pof!” diye gür sesiyle gülüşüyorlardı.

Uçan Karga Hop-Hop, yüksekten uçarak “Vız vız!”, sesini duyurdu ve “İşte, küçük dostlar! *Sabır* çok önemli. Bazen en büyük ödüller, *sabır* ile gelir,” diyerek, arkadaşlarına öğüt verdi. Parlak Sincap Pıtırcık ise, “Yardımlaşmak, hep birlikte olmak, bizi *sevimli* ve *güçlü* yapar!” diye ekledi.

Bir gün, ormanın en güzel ağacında, renkli meyveler saklıydı. Lafonten ve arkadaşları, “Yum! Bu meyveleri paylaşalım ve *hep birlikte* yiyelim!” dedi. Hep birlikte, “Yummm!” diyerek, tatlı meyveleri yemeğe başladılar. Bu paylaşım, onları daha da yakınlaştırdı.

Akşam olunca, gökyüzü kapkaranlık awesome mavi, yıldızlar pırıltılı görünüyordu. Lafonten, “Şimdi, güzel bir uyku zamanı! Mışıl mışıl uyuyalım,” dedi. Hepsi yan yana yattılar ve hafifçe uykuya daldılar. “Şıp şıp şıp,” gibi hafifçe birbirlerine uyku sesleriyle, mutlu ve huzurlu bir gece geçirdiler.

İşte böyle, ormanda sevgi, paylaşmak ve sabırla yaşanır. Her gün yeni şeyler öğrenir, hep sevgiyle büyürler. Bu masal, size *dostluk* ve *paylaşmak* öğretir. Artık uyku zamanı, tatlı rüyalara uçuşan küçük dostlar! Hadi, pof pof pof, huzur ve mutluluk içinde uykuya dalın…