Bir zamanlar, güzel bir bahçede nazlı nazlı yürüyen minik bir kız vardı. Bu kızın adı Nazlıcan’dı. Nazlıcan çok sevimli ve meraklıydı. Gözleri parlak, saçları yumuşacık, elleri minik minikken, çiçekleri çok severdi. Bir gün bahçedeki rengarenk çiçekleri keşfetmeye başladı. Hop hop hop diye sıçradı ve ilk olarak büyük bir sarı papatya ile tanıştı. Papatya ona yumuşak bir sesle, “Tık tık tık, bahar geldi!” dedi. Nazlıcan, kendini çok mutlu ve huzurlu hissetti. Mışıl mışıl rüzgarla hafifçe sallanan çiçekleri izlerken, içi neşeyle doldu.

Biraz ileride, pembe güllerden oluşan güzel bir bahçe vardı. Güzel güller, “Fış fış, bizi görenler çok mutlu olur!” diye fısıldadı. Nazlıcan, güllere dokundu ve “Şıp şıp” su serpiştirerek onları serin tuttu. Yumuşacık yapraklar ve parlayan renkler ona çok güzel geldi.

Renkli bahçede, minik bir kelebek uçuşuyordu. Kelebek,“Vız vız, uçuş zamanım!” dedi. Nazlıcan, kelebeğin kanatlarını dikkatle izledi ve ona yardım etmek istedi. “Paylaşmak çok güzeldir,” dedi ve yanında getirdiği tatlı balı kelebeğe verdi. Kelebek, “Hop hop hop” diye zıpladı ve mutlulukla uçmaya başladı.

O gün, Nazlıcan ve arkadaşları, bahçedeki tüm renkleri, şekilleri ve sayıların güzelliğini öğrendiler. Bir arada olmak, paylaşmak ve yardım etmek en güzel şeymiş! Öğrendiği yeni şeyleri sevgiyle yapmaya devam ettiler. Yoldan geçen sevimli kirpi, “Tık tık tık, baharın ne kadar güzel!” dedi. Nazlıcan ve arkadaşları, onunla birlikte gülüp, şıp şıp şıp ve fış fış sesleriyle oynamaya devam ettiler.

Akşam olunca, Hafif rüzgar ve kuş sesleriyle şarkılar söylediler. Tatlı tatlı mışıl mışıl uykuya daldılar, herkes mutlu ve huzurluydu. İşte böyle, nazlı nazlı baharın güzelliklerini paylaşan küçük kahramanlar, sevgiyle ve arkadaşlıkla dolu bir yaşam sürdüler.

En sonunda, Nazlıcan ve arkadaşları, yıldızlar ışıldarken, mutlu ve huzurlu bir uyku çekip, yeni maceralara hazırlandılar. Renkli bahar çiçekleri gibi, sevgiyle büyüdüler ve hep mutlu oldular… Şıp şıp, hop hop hop, tık tık tık!