Bir zamanlar, güneşli bir ormanda minik bir tavşancık yaşardı. Bu tavşancık çok sevimli ve meraklıydı. Bir sabah, tık tık tık diye koşa koşa ormanın içine ilerledi. O, kendini yeni renkler ve şekillerle çevrili bir dünyada buldu.

Yol boyunca, yumuşacık tüyleriyle Pof pof pof ses çıkaran, küçük mi küçük bir kirpi gördü. Kirpi, paylaşmayı çok severdi. “Hop hop hop!” diye zıplayarak ona, “Merhaba! En sevdiğin renk nedir?” diye sordu. Tavşancık, “Bence, sarı! Çünkü güneş gibi parlak ve sıcak,” dedi.

Sonra, büyük ve yumuşak kanatlı bir kelebek geldi yanlarına. Renkli kanatlarıyla şıp şıp şıp ses çıkarıyordu. “Benim sevdiğim renk mavi,” dedi kelebek. “Sen de deneyebilir misin?” diye sordu tavşancık. Tavşancık, “Evet! Mavi çok huzur verici!” dedi. Birlikte, farklı renkler ve şekiller keşfetmeye devam ettiler.

Yolda, minik bir kuş, vız vız diye uçarak yanılarına geldi. Kuş, “Havada uçmak ve el yıkamak çok önemlidir!” dedi şakacıca. “Hadi, birlikte şıp şıp şıp yapalım!” diye ekledi. Kuş, çocuklara dikkat edilmesi gereken şeyleri öğretmeyi çok severdi.

Ormanın derinliklerinde, sevimli bir ayıcık uyuyordu. Mışıl mışıl nefes alıp veriyordu. Tavşancık, “İşte bu da paylaşmak ve sabretmek demektir. Herkesin zamanı gelir, uyumaya!” diye düşündü. Ayıcık, usulca uyanıp, arkadaşlarına güler yüzle baktı.

Güneş yavaş yavaş batarken, arkadaşlar toplandı. Her biri, öğrendiği yeni şeyleri paylaştı. Renkler kadar önemlidir, dostluk ve paylaşmak da dedi. Kimi minik, kimi büyük, ama hepsi mutlu ve sevgi doluydu.

Ve ormanda, herkes mutlu, huzurlu ve birbirine yardım eden dostlar gibi yaşadı. Açık renklerle, sevgi ve paylaşmayla dolu güzel günler, hep devam etti.

İşte küçük dostlar, uyku zamanı yaklaştı. Şimdi, derin derin nefes al, gözlerini kapat, ve tatlı tatlı rüyalara dal. Hop hop hop, huzurlu uykular, güzel günler, hoşçakal! Pof pof pof… Gözlerini kapat ve en güzel rüyalara yelken aç!

İyi geceler ve tatlı rüyalar her zaman yanında olsun. Çünkü sevgiyle büyür her şey.