Bir zamanlar, güzel bir köyde Nazlıcan adında küçük bir kız yaşardı. Nazlıcan, çok meraklı ve sevgi dolu bir çocuktu. Güneş her sabah doğar, köyü altın gibi ısıtır ve parlak ışıklarıyla yoldan geçen herkesi güldürürdü. Ancak, bir gün gökyüzünde biraz gariplik fark etti. Güneş, biraz parlamıyor ve solgun görünüyordu. Bu onu çok üzüntüye düşürdü çünkü o, güneşin her zaman parlak ve neşeli olmasını sevdi. Nazlıcan hemen en yakın arkadaşı, tatlı mıtatı Kedi Boynuza koştu ve ona durumu anlattı. Kedi Boynuza, nazikçe mırıldandı, ‘Belki güneşin sırrını öğrenebiliriz, birlikte gidelim ona bakalım.’ “Claro!” dedi Nazlıcan sevgiyle, ve ikisi birlikte güneşin saklandığı tepeye doğru yola çıktı. Tepeye vardıklarında, güneş biraz üzgün görünüyordu. Nazlıcan ve Kedi Boynuza, ona yaklaştılar ve sordular: ‘Güneş, neden artık parlamıyorsun? Bütün köyü sevgiyle ısıtıyorsun, biz senin hep parlamanı isteriz.’ Güneş hafifçe iç çekti ve dedi: ‘Ben de çok isterim her zaman parlak ve mutlu olmayı. Ama bazen küçük kalplerin sevgisi bana güç verir. Eğer siz bana sevginizi gösterirseniz, ben yeniden parlayabilirim.’ Nazlıcan ve Kedi Boynuza, sevgiyle gülümsediler. Nazlıcan dedi: ‘Biz her zaman seni seviyoruz ve sana güzel sözler söyleyeceğiz!’ Kedi Boynuza da şakacı bir şekilde: ‘Ben de sana sıcak bir kucak açıyorum!’ diyerek güneşin ışığı gibi parlak bir gülümseme yapar. Güneş, onları görünce çok mutlu oldu ve içten bir şekilde parlaklıkla gülümsedi. Birlikte güzel şarkılar söyleyip dans ettiler. Güneş güçlenip tekrar parlak ve sıcak oldu. Herkes köyde mutlu oldu ve güneş her zamanki gibi parlamaya devam etti. Bu maceradan sonra, Nazlıcan ve Kedi Boynuza, sevginin ve dostlukların güneşi yeniden parlatmaya yeteceğini öğrendi. Artık her sabah, güneşi görünce, sevgiyle gülümsemeyi unutmadılar. Köydeki herkes, en güzel şeyin sevgi ve dostluk olduğunu bir kez daha anladı. Ve sonsuza dek mutlu yaşadılar, çünkü sevgi her zaman en parlak ışıktır.