Bir zamanlar yemyeşil bir çayırda küçük bir kırmızı balon yaşarmış. Adı Pof’tu. Pof çok merakliymiş, hep “Acaba bulutların üstü nasıldır, güneşle konuşulur mu?” diye sorarmış kendi kendine.

Bir sabah çayırda oynayan çocuklara bakarken bir rüzgâr esmiş. İpini tutan kimse olmayınca Pof havalanmış! Vınnnnn diye gökyüzüne yükselmiş. Küçük çocuklar “Pof! Geri gel!” diye bağırmış ama Pof çoktan bulutların arasında kaybolmuş.

İlk kez bu kadar yüksekte olan Pof biraz korkmuş ama sonra etrafına bakmış: “Aaa! Her yer bembeyaz pamuk gibi!” Bulutların üstünde zıplamaya başlamış. Hop hop hop! Bulutlar gıdıklanıyormuş gibi kıkır kıkır gülüyormuş.

Derken bir ses duymuş: “Merhaba küçük balon! Ben Bulut Nine’yim.” Karşısında bembeyaz sakallı, güler yüzlü bir nine duruyormuş. Elinde pamuk şeker gibi bir değnek varmış.

“Hoş geldin Pof,” demiş Bulut Nine. “Gökyüzünde misafirimiz olmak ister misin?” Pof çok sevinmiş: “Evet evet! Ama biraz korkuyorum, çok yüksek…”

Bulut Nine gülmüş: “Korkma, burada herkes uçmayı bilir. Gel sana arkadaşlarımı tanıtayım.”

Elini sallayınca gökyüzünde bir sürü renkli kuş uçuşmuş. En önde küçük sarı bir serçe varmış, adı Cino’ymuş. “Merhaba Pof! Ben seni gezdireyim,” demiş Cino. Pof’un ipini gagasıyla tutup uçmaya başlamışlar.

Önce maviliğin içinde süzülmüşler. Aşağıda deniz parlıyormuş gibiymiş her yer. “Burası Gökyüzü Denizi,” demiş Cino. “Balıklar yerine bulut balıkları yüzer.” Gerçekten de tombul tombul bulutlar yüzüyormuş, bazıları balık şeklinde!

Sonra bir gökkuşağının yanına gelmişler. Gökkuşağı aslında kocaman bir kaydırakmış! “Hadi kayalım!” diye bağırmış Cino. Pof önce çekinmiş ama sonra “Tamam!” deyip kendini bırakmış. Kırmızıdan turuncuya, sarıdan yeşile… En altta mor renkten çıkmışlar. Pof’un kahkahası gök gürültüsü gibi yankılanmış.

Biraz ileride Güneş Amca oturuyormuş. Kocaman altın sarısı bir tahtta, gözlüklerini takmış kitap okuyormuş. “Kim o gürültü yapan?” diye sormuş gülerek. “Ben Pof! Sizi görmeye geldim!” Güneş Amca gözlüklerini indirip bakmış: “Ooo küçük kırmızı balon! Gel bakayım yanıma.” Pof usulca yaklaşmış. Güneş Amca elini uzatıp Pof’u okşamış. Pof sıcacık olmuş, içi daha bir parlamış.

“İnsanlar beni görünce mutlu oluyor, değil mi?” diye sormuş Güneş Amca. Pof başını sallamış: “Evet! Çayırda çocuklar sizin için şarkı söylüyor.”

Tam o sırada rüzgâr tekrar esmeye başlamış. Bu sefer eve dönüş rüzgârıymış. “Artık gitme vakti Pof,” demiş Bulut Nine. “Ama unutma, ne zaman özlersen gökyüzüne bak, biz buradayız.”

Cino son bir tur attırmış Pof’a. Sonra nazikçe aşağıya, çayırın üstüne bırakmış. Pof’un ipi tam da küçük bir kız çocuğunun eline takılmış. Kız şaşkın şaşkın bakmış: “Pof! Nerelerdeydin sen?”

Pof sessizce parıldamış sadece. Çünkü anlatacak çok şeyi vardı ama balonlar konuşmazmış, sadece kalplerde konuşurlarmış.

O günden sonra her akşam güneş batarken çocuklar Pof’u gökyüzüne bakarak sallarlarmış. Pof da hafif hafif sallanıp “Ben oradaydım, gördüm hepsini!” dermiş içinden.

Ve gökyüzündeki arkadaşları da ona göz kırparmış: Bulut Nine, Cino, Güneş Amca… Hepsi “Yine bekleriz Pof!” diye fısıldarlarmış rüzgârla.

Ve küçük çocuklar hiç bilmemiş ama her güzel rüyalarında birazcık Pof’un maceralarını görürlermiş.

Masal burada biter, rüyalar sizde başlar. İyi geceler minik yürekler…