Bir varmış, bir yokmuş…
Evvel zaman içinde, kalbur saman içinde, küçük bir köyde yaşayan neşeli bir çocuk varmış. Adı Kel Oğlan’mış. Kel Oğlan herkes tarafından çok sevilirmiş çünkü hem yardımsever hem de çok meraklıymış. En çok da köyün arkasındaki ormana gitmeyi severmiş.

Bir gün Kel Oğlan yine ormana doğru yürürken ağaçların arasından ince, parıl parıl bir ışık görmüş. “Bu da ne olabilir?” diye merak edip ışığın olduğu yere doğru gitmiş. Işık, büyük bir ağacın gövdesine kurulmuş, çok ince dokunmuş bir örümcek ağından geliyormuş. Ağın ortasında küçücük, gözleri boncuk gibi parlayan bir örümcek oturuyormuş.

Örümcek, Kel Oğlan’ın şaşkın bakışlarını görünce incecik sesiyle konuşmuş:
“Merhaba Kel Oğlan! Ben İpince. Korkma, sana zarar vermem.”

Kel Oğlan önce biraz irkilmiş ama sonra gülümsemiş:
“Sen konuşabiliyor musun? Ne kadar ilginç!”

İpince gülerek, “Ormanın gizli canlıları konuşabilir. Ama sadece iyi kalpliler duyabilir,” demiş.
Kel Oğlan bu sözlere çok mutlu olmuş. “Demek beni iyi kalpli buldun!” diye sevinmiş.

Tam o sırada ormanın içinden hüzünlü bir inilti duyulmuş. Ses sanki hafif hafif yardım istiyormuş. Kel Oğlan hemen kulak kesilmiş.
“Bu ses de ne?” diye sormuş.

Örümcek İpince biraz üzülerek, “Ormanın derininde bir kayıp kuş yavrusu var. Yuvasından düşmüş ve yolunu bulamıyor,” demiş.
Kel Oğlan hemen heyecanlanmış: “Hadi gidelim! Onu bulup yuvasına geri götürelim!”

İpince sevinçle ağından aşağıya inmiş ve incecik ipleriyle yolu işaret etmeye başlamış.
“Beni takip et,” diye seslenmiş.

Kel Oğlan, örümceğin bıraktığı parlak ipleri adım adım takip ederek ormanın daha derinlerine doğru yürümüş. Bir süre sonra büyük bir çalının içinden cılız bir ses duymuş.
“Cik… Cik… Yardım…!”

Kel Oğlan hemen çalıların arasına eğilmiş ve minik, sarı tüylü bir kuş yavrusu görmüş.
“Merak etme küçük dostum, biz buradayız,” demiş.

Kuş yavrusu titreyerek, “Yuvamı bulamıyorum,” demiş.

İpince hemen ağacın üst dallarına tırmanmış ve gözleriyle etrafa bakınmış.
“Yuvayı gördüm! Şu büyük meşe ağacının tepesinde,” diye bağırmış.

Kel Oğlan kuş yavrusunu iki avucu arasına alıp dikkatlice meşe ağacına tırmanmış. Yuvaya ulaştığında diğer kuşlar civcivi görünce sevinçle cıvıldamış. Kel Oğlan yavruyu yuvaya yerleştirmiş ve aşağıya inmiş.

Örümcek İpince mutlulukla zıplamış.
“Başardık Kel Oğlan! Sen gerçekten cesur ve iyi kalplisin.”

Kel Oğlan gülümseyerek, “Asıl senin yardımın olmasa yolu bulamazdım,” demiş.

Tam o anda meşe ağacı hafifçe sallanmış ve dallar arasından parlak bir yaprak süzülerek Kel Oğlan’ın önüne düşmüş. Yaprak ışık saçıyormuş.
İpince şaşkınlıkla: “Bu yaprak ormanın hediyesi! Sadece iyilik yapanlara verilir,” demiş.

Kel Oğlan yaprağı alıp cebine koymuş.
“O zaman bu yaprak bana dostluğun hatırası olsun,” demiş.

O günden sonra Kel Oğlan ile örümcek İpince ayrılmaz birer dost olmuş. Ormanda birlikte dolaşır, yardıma ihtiyacı olan her canlıya yardım ederlermiş.

Masal bu ya…
Onlar orada mutlu mesut yaşarken, biz de burada masalımızı anlatırmışız…

Gökten üç elma düşmüş:
Biri Kel Oğlan’ın iyiliğine, biri örümcek İpince’nin sadakatine, biri de masalı dinleyen güzel çocukların başına!