Bir varmış bir yokmuş, evvel zaman içinde, kalbur saman içinde, kediler miyavlar iken, fareler kaçar iken, bir küçük köyde kel kafası inci gibi parlayan Keloğlan yaşarmış. Keloğlan’ın evinin çatısında, tüyleri gece kadar siyah, gözleri zümrüt gibi Mırnav adlı bir kedi yaşarmış. Mırnav sıradan kedi değilmiş; ay ışığında konuşur, gölgelerde kaybolur, hatta bazen geleceği koklarmış.
Bir dolunay gecesi Mırnav pencereyi tırmalamış: “Keloğlan, uyan! Köyün tepesindeki eski kulede bir hazine parlıyor, ama sadece cesur yürekler görebilir!” Keloğlan gözlerini ovmuş, sırtına battaniye almış, Mırnav’ı kucağına katıp dışarı fırlamış. Ay köyü gümüşe boyamış, sokaklar sessizmiş.
Kulenin kapısına gelmişler; kapı kilitli, üzerinde yedi kedi pençesi izi varmış. Mırnav patisini basmış, kapı gıcırdayarak açılmış. İçeride tozlu merdivenler yukarı kıvrılıyormuş. Her basamakta bir bilmece: “Dokuz kuyruğu olan ama kedi olmayan nedir?” Mırnav miyavlamış: “Tilki!” Basamak kaybolmuş, yol açılmış. İkinci bilmece: “Gölgesi olmayan nedir?” Keloğlan “Rüya!” demiş.
En tepede yuvarlak bir oda, ortada kristal bir küre parlıyormuş. Ama kürenin etrafında gölgeler dans ediyormuş; hırsız fareler! Farelerin reisi “Bu küre bizim, köyü karanlığa boğacağız!” diye ciyaklamış. Mırnav kuyruğunu kabartmış, öyle bir miyavlamış ki fareler donmuş. Keloğlan küreyi kapmış, ama fareler saldırıya geçmiş.
Mırnav gölgelerde kaybolmuş, farelerin kuyruklarını gıdıklamış, Keloğlan ise küreyi havaya kaldırmış: “Işık!” Küre patlamış, oda dolmuş parlaklıkla. Fareler gözlerini kamaştırmış, kaçar adım inmişler. Küre Keloğlan’ın elinde küçülmüş, minik bir kedi gözü taşı olmuş. Mırnav “Bu taş köyü korur, ama sadece sevgiyle çalışır!” demiş.
Köye dönerken taş her adımda miyavlıyormuş. Köylüler uyanmış, kulenin ışığını görmüş. Keloğlan taşı köy meydanındaki çeşmeye yerleştirmiş. O geceden sonra çeşme gece gündüz ışık saçmış, çocuklar korkmadan oynar, yaşlılar güvenle dolaşırmış. Fareler bir daha köyü rahatsız etmemiş.
Ama macera bitmemiş. Bir kış gecesi taş sönükleşmiş. Mırnav “Sevgi azaldı, köy bencilleşti!” demiş. Keloğlan hemen harekete geçmiş: komşulara ekmizmir ekmeği dağıtmış, çocuklara kedi hikayeleri anlatmış, yaşlılara odun taşımış. Her iyilikte taş parlamış, köy yeniden ışığa kavuşmuş.
Her dolunayda Keloğlan ile Mırnav kuleye çıkar, taşı kontrol eder, köyü izlermiş. Mırnav “Kedi gözü taşı değil, yürek taşıdır!” dermiş. Keloğlan gülermiş: “Senin miyavın en güzel şarkı!” Köyde “Mırnav Geceleri” festivali başlamış; çocuklar kedi maskeleri takar, ışıklı fenerler uçurur, Mırnav’a süt ikram edermiş.
Keloğlan ile Mırnav hâlâ çatıda uyur, hâlâ köyü korur, hâlâ dolunayda miyavlarmış. Ve taş hâlâ parlar, çünkü sevgi hiç sönmezmiş.
Çocuklarınıza Masal İle İlgili Sormalık Sorular
- Soru: Mırnav Keloğlan’ı nereye çağırdı ve neden? Cevap: Köyün tepesindeki eski kuleye, çünkü orada parlayan bir hazine vardı.
- Soru: Kulenin kapısı nasıl açıldı ve merdivendeki bilmeceler neydi? Cevap: Mırnav patisini basınca açıldı. Bilmeceler: “Dokuz kuyruğu olan ama kedi olmayan” (tilki) ve “Gölgesi olmayan” (rüya).
- Soru: Hazineyi kimler korumaya çalışıyordu ve nasıl engellendi? Cevap: Hırsız fareler; Mırnav miyavlayıp fareleri durdurdu, Keloğlan küreyle ışık patlattı.
- Soru: Taş köyde nereye yerleştirildi ve ne işe yaradı? Cevap: Çeşmeye; gece ışık saçtı, köyü korudu ve güven verdi.
- Soru: Masaldan ne öğrendin? Cevap: Sevgi, cesaret ve hayvan dostluğu karanlığı yener, ışığı çoğaltır!
