Bir varmış bir yokmuş, evvel zaman içinde kalbur saman içinde bir küçük Nazlı Can varmış.

Yaz gelmiş, hava sıcacık olmuş. Küçük Nazlı Can’ın ailesi “Hadi tatile gidiyoruz!” demiş. Nazlı Can beş yaşına basmış, sırt çantasına mayosu, kovası, küreği ve en sevdiği pembe şemsiyesini koymuş. Arabaya binmişler, yol boyunca şarkılar söylemişler: “Deniz, deniz, mavi deniz!”

Sonunda masmavi bir kumsala varmışlar. Dalga sesleri “hoş geldin” der gibi şırıltılıymış. Nazlı Can hemen ayakkabılarını çıkarmış, kumlara basmış. “Ayy çok sıcak!” diye zıplamış, sonra kahkahalar atmış.

Babası büyük bir şemsiye dikmiş, annesi serin meyve suyu hazırlamış. Nazlı Can koşarak denize girmiş ama su biraz soğuk gelmiş. “Anne korktum!” diye geri dönmüş. Annesi gülmüş: “Korkma tatlım, dalgalar seninle oyun oynuyor.”

Kumsalda başka çocuklar da varmış. Sarı saçlı Mert, gözlüklü Ela ve minik kardeşi Toprak kumdan kale yapıyorlarmış. Nazlı Can uzaktan bakmış, içi gitmiş. Ama utangaçlığı yine tutmuş, yanlarına gidememiş. Kovasını sıkı sıkı tutmuş, “Ben yalnız da kale yaparım” demiş.

Kendi başına kocaman bir tepecik yapmış ama su gelince yıkılmış. Gözleri dolmuş. Tam o sırada Mert koşmuş: “Nazlı Can, gel bizimle yapalım, kalemiz çok büyük olacak!” Nazlı Can tereddüt etmiş ama Ela elini uzatmış: “Kovan çok güzel, bayrağımız olsun mu?” Nazlı Can gülümsemiş, koşarak gitmiş.

Birlikte harika bir kale yapmışlar. Nazlı Can pembe kovasıyla su taşımış, Mert kuleleri yükseltmiş, Ela deniz kabuklarıyla süslemiş, Toprak da minik bayrak dikmiş. Kale o kadar güzel olmuş ki yanlarından geçen herkes “Vayy!” demiş.

Öğleden sonra dondurma zamanı gelmiş. Nazlı Can’ın annesi beş tane dondurma almış. Nazlı Can bir tane almış, diğerlerini arkadaşlarına uzatmış: “Buyrun, çilekli ve limonlu var!” Mert şaşırmış: “Hepsi bizim mi?” Nazlı Can başını sallamış: “Paylaşınca tatlısı iki kat oluyor!”

Akşamüstü güneş batarken herkes vedalaşmış. Ela: “Yarın yine oynayalım mı?” Nazlı Can sevinçle zıplamış: “Tabii! Yarın deniz yıldızı avına çıkalım!”

Gece çadırda yatarken yıldızları seyretmiş. Annesine sarılıp fısıldamış: “Anne, tatil ne güzelmiş! Deniz, kum, ama en güzeli yeni arkadaşlar…” Annesi saçlarını okşamış: “Evet kızım, paylaşmak tatili cennete çeviriyor.”

Ertesi sabah Nazlı Can uyandığında ilk işi arkadaşlarını aramak olmuş. Bir hafta boyunca kumsalda koşturmuşlar, su sıçratmışlar, şarkılar söylemişler. Tatil bitince hepsi birbirine taşlardan kolye yapmış. Nazlı Can kolyesini boynuna takmış: “Bu kolye sizi hatırlatacak, bir dahaki yaza yine buluşuruz!”

Eve dönerken arabada uyuyakalmış. Rüyasında mavi dalgalar, kumdan kaleler ve dört kahkaha sesi varmış.

Ve Küçük Nazlı Can o yaz, paylaşmanın en büyük hazine olduğunu öğrenmiş.