Bir varmış bir yokmuş… Uzak bir köyün kenarında, yemyeşil çayırların ortasında Mavi adında minik bir tavşan yaşarmış. Mavi’nin tüyleri pamuk gibi beyaz, burnunun ucu da minik pembe bir düğme gibiymiş. Mavi her sabah erkenden kalkar, annesiyle birlikte havuç tarlasında oyun oynarmış. Ama Mavi’nin bir sorunu varmış: çok ama çok korkakmış.

Bir gün annesi ona demiş ki:
— “Mavi, sen de artık büyüdün. Cesaret Ormanı’ndan birkaç nane yaprağı getirir misin? Oradaki kokular yemeğe çok yakışır.”

Mavi hemen başını iki yana sallamış:
— “Ama anne, orada baykuşlar var, kurbağalar var, korkarım!”

Annesi gülümsemiş:
— “Korkmak normaldir yavrum. Ama bazen cesaret, korkunun üstüne yürümektir.”

Mavi düşündükçe içi ısınmış. “Belki de ben de cesur olabilirim!” demiş kendi kendine. Ertesi sabah güneş doğarken sırtına minik torbasını almış, Cesaret Ormanı’na doğru hoplaya zıplaya yola koyulmuş.

Ormana girdiğinde her yer kuş sesleriyle doluydu. Bir dalın ucunda gri bir sincap oturuyormuş.
— “Nereye gidiyorsun küçük tavşan?” demiş sincap.
— “Cesaretimi bulmaya!” diye cevaplamış Mavi gülümseyerek.

Biraz ilerleyince büyük bir gölet çıkmış karşısına. Göletin başında kocaman yeşil bir kurbağa oturuyormuş.
— “Vırak! Geçmek istiyorsan önce selam ver!” demiş kurbağa.
Mavi kibarca eğilmiş, “Merhaba Bay Kurbağa, sizi rahatsız ettim mi?” demiş.
Kurbağa gülmüş: “Hayır minik dostum, cesur kalbini koru. Yolun açık olsun!”

Sonunda Mavi ormanın en derin yerine gelmiş. Işıl ışıl parlayan bir yaprak yığını görmüş. İçlerinden birinde aradığı nane yaprakları varmış! Yaprakları toplayıp eve dönerken kalbi sevinçle dolmuş. Artık korkmuyormuş.

Eve vardığında annesi onu kucaklamış:
— “Gördün mü Mavi? Cesaretini bulmuşsun.”
Mavi gülümseyip söylemiş:
— “Cesaret, korkmamayı değil, korkarken bile adım atmayı bilmekmiş!”

O günden sonra Mavi köyün en cesur tavşanı olarak tanınmış. Her sabah annesine yardım eder, küçük kardeşlerine ormanda gördüğü güzellikleri anlatırmış.

Ve o güzel köyde, cesaretin kalplerde yeşerdiği günler hiç bitmemiş…

2. Bölüm Küçük Tavşan Mavi ve Yeni Arkadaşı Tilki Tila

Bir varmış bir yokmuş… Cesaret Ormanı’na artık korkmadan giden Küçük Tavşan Mavi, bir sabah erkenden havuçlarını toplarken bir ses duymuş. “İmdaaat! Yolumu kaybettim!” diye ince bir ses yankılanmış ağaçların arasından.

Mavi kulaklarını dikmiş, kalbi merakla çarpmış. “Kim olabilir acaba?” diyerek sesin geldiği yöne doğru hoplaya zıplaya gitmiş. Büyük bir çalılığın arkasında, minik turuncu bir tilki ağlıyormuş.

— “Merhaba, ben Mavi. Neden ağlıyorsun?” demiş yumuşak bir sesle.
Tilki burnunu çekmiş:
— “Benim adım Tila. Ailem ormanın diğer tarafında. Kelebekleri kovalarken yolumu kaybettim.”

Mavi hemen gülümsemiş.
— “Üzülme Tila! Ben ormanı iyi tanırım, seni evine götürürüm.”

Tila şaşırmış:
— “Ama… sen korkmaz mısın?”
Mavi gururla göğsünü kabartmış:
— “Eskiden korkardım, ama şimdi cesaretimi buldum!”

İki arkadaş birlikte yola koyulmuşlar. Ormanda kuşlar onlara şarkılar söylüyor, ağaçlar hışırdayarak rüzgârla dans ediyormuş. Bir süre sonra önlerine küçük bir dere çıkmış. Su biraz yüksekti, Tila geçmeye korkmuş.

Mavi hemen aklına bir fikir getirmiş.
— “Şu dallardan köprü yapalım!” demiş.
İkisi birlikte çalışmış, dalları suyun üstüne koymuşlar. Sonra el ele tutuşup dikkatlice geçmişler.

Tila derin bir nefes almış:
— “Teşekkür ederim Mavi! Sen olmasan hâlâ korkudan ağlıyordum.”
Mavi gülmüş:
— “Dostluk, birlikte korkuları yenmektir.”

Az sonra Tila’nın evi görünmüş. Tilki ailesi onları karşılamış. Tila annesine sarılmış,
— “Anne! Mavi bana yardım etti!” demiş sevinçle.

Tila’nın annesi teşekkür etmek için Mavi’ye taze orman meyveleri vermiş. Mavi kibarca almış ve şöyle demiş:
— “Paylaşmak en güzel ödüldür.”

O günden sonra Mavi ile Tila ayrılmaz dost olmuşlar. Her hafta ormanda buluşur, yeni oyunlar keşfederlermiş.

Ve gökyüzünde yıldızlar parladıkça, Cesaret Ormanı’nda dostluk hiç solmamış.

3. Bölüm

Bir varmış bir yokmuş… Günlerden bir gün Cesaret Ormanı’nda gökyüzü gri bulutlarla kaplanmış. Tavşan Mavi ve en yakın arkadaşı Tilki Tila, yağmurun ardından çıkacak olan gökkuşağını bekliyorlarmış. Çünkü gökkuşağı çıktığında, ormanın tüm canlıları sevinçle dans eder, kelebekler renkli kanatlarıyla gökyüzünü süslerlermiş.

Ama o gün yağmur bitmiş, güneş açmış… Yine de gökyüzünde hiç gökkuşağı yokmuş!
Mavi şaşırmış:
— “Tila, hiç böyle olmamıştı. Gökkuşağı nereye gitmiş olabilir?”

Tila da merakla başını kaşımış:
— “Belki de renkleri kaybolmuştur!”

İki arkadaş hemen gökkuşağını bulmak için yola koyulmuş. Ormanın derinliklerinde bilge Baykuş’a danışmaya karar vermişler. Baykuş ağacın tepesinden onlara bakmış:
— “Ah, gökkuşağının renkleri üzgün… Çünkü ormandaki çiçekler solmuş, deredeki su bulanıklaşmış. Doğa mutlu değilse, gökkuşağı da görünmez olur.”

Mavi’nin kalbi burkulmuş. “O zaman doğayı yeniden mutlu etmeliyiz!” demiş kararlılıkla.

İlk olarak, deredeki çöpleri toplamışlar. Sonra kurumuş çiçeklerin etrafına su serpmişler. Tila, ormandaki kuşlara şarkı söylemiş; Mavi de minik tohumlar ekmiş toprağa. Gün boyu çalışmışlar, yorulmuş ama çok mutlu olmuşlar.

Güneş yeniden batarken, gökyüzüne baktıklarında bir mucize olmuş! Ufukta, kırmızıdan mora kadar yedi renkli bir gökkuşağı parlamaya başlamış.

Mavi sevinçle zıplamış:
— “Başardık Tila! Renkler geri döndü!”
Tila gülümsemiş:
— “Çünkü doğaya iyi davranmak, kalbimizi de renklendirir.”

O sırada Baykuş gökyüzünden seslenmiş:
— “Gerçek dostluk, sadece birbirine değil, dünyaya da iyilik yapmaktır.”

O günden sonra Mavi ve Tila, ormanda “Renk Koruyucuları” olarak tanınmış. Her gün doğayı temizler, çiçekleri sular, kuşlarla şarkı söylerlermiş.

Ve gökkuşağı ne zaman gökyüzüne çıksa, ormanın kalbinden bir ses yükselirmiş:
“Sevgiyle bakarsan, dünya hep rengârenk olur.”