Gümüş Ormanı’nda yapraklar sararmaya başlamış. Pofuduk, kış uykusuna girmeden önce yiyecek toplamaya koyulmuş. Fakat ormanda işler her zamanki gibi gitmiyormuş. Tavşan Mırmır, havuçlarını kaybetmiş, kirpi Tütü’nün yuvası rüzgârla dağılmış.

Pofuduk önce kendi yiyeceklerini toplamak istemiş ama sonra içinden bir ses “Arkadaşlarına yardım et,” demiş. Mırmır’a havuç bulmuş, Tütü’ye yeni yuva yapmak için dallar taşımış.

Kendi hazırlıkları yarım kalmış ama kalbi sıcacık olmuş. O akşam ormandaki dostları bir araya gelmiş, Pofuduk’a teşekkür etmiş.

“Pofuduk,” demiş Tütü, “senin sayesinde kıştan korkmuyorum artık.”

O gece gökyüzü kar taneleriyle süslenirken Pofuduk yumuşak yuvasına kıvrılmış. Karnı değil ama kalbi tıka basa doluymuş.