Bir zamanlar, bulutların arkasında saklanan Küçük Mavi Dağ’ın eteğinde, “Gümüşköy” adında minicik bir köy varmış. Bu köyde herkes bir şey satarmış: biri rüzgârı kavanozlara doldurur, biri gökkuşaklarını ipliğe dizer, biri de sessizlik satar — çünkü sessizlik bile orada değerliymiş.

Ama köyde bir tek kişi ne sattığını kimsenin bilmediği bir adam yaşarmış: Ay Işığı Tüccarı Lumo.
Her gece, dolunay doğduğunda tepesine gümüş kaplı bir şapka takar, eline camdan yapılmış bir fener alır, ve ormanın içine girermiş. Sabah olduğunda köy meydanına gelir, “Taze ay ışığı isteyen var mı?” diye bağırırmış.

Köylüler ondan minicik şişelerde bir ışık alır, evlerinin karanlık köşelerine asarlarmış. O ışıklar aylarca sönmez, hatta bazen gülermiş bile.

Bir gün köye Meraklı Meli adında küçük bir kız taşınmış. Meli bir gece Lumo’yu gizlice takip etmeye karar vermiş. Ormanda ilerlerken, Lumo’nun ay ışığını toplamayı şöyle yaptığını görmüş:
O, ayın göldeki yansımasını fenerine doğru eğiyor, sonra “şşş” diyerek bir parçasını içine üflüyormuş.

Ama o gece gökyüzü bulutlarla dolmuş, ay ortadan kaybolmuş. Lumo çaresiz kalmış.
Meli hemen cebinden minik bir ayna çıkarıp fenerin önüne tutmuş:
— “Bak! Benim aynama yansıyan yıldız da ışık sayılır, değil mi?” demiş.

Lumo gülmüş, “Evet, yıldız ışığı daha da değerlidir.” demiş.
O günden sonra Lumo her gece Meli’yle birlikte çalışmış.
Biri ay ışığı toplar, diğeri yıldız ışığı…
Ve bir gün, köyün en karanlık evi bile parlamaya başlamış.

Köylüler o günden beri geceleri karanlıktan korkmaz olmuş.
Çünkü bilirler ki, ışığı paylaşanlar hiçbir zaman karanlıkta kalmaz.