Yaz sıcağında, bir ağustos böceği bütün gün dalların üstünde öter dururdu. Şarkılarıyla ormanı inletir, neşe içinde hoplayıp zıplardı. “Ne güzel hayat!” derdi kendi kendine. “Güneş parlıyor, çiçekler açıyor, ben de şarkı söylüyorum!”

Yakındaki bir karınca ise durmadan çalışıyordu. Küçük sırtında yapraklar, tohumlar taşır; kış için yuvasını doldururdu. Ter içinde koşuşturur, bir an bile dinlenmezdi.

Ağustos böceği karıncayı görünce güldü: “Hey karınca! Bırak şu işleri, gel benimle şarkı söyle! Hayat kısa, keyfini çıkar!”

Karınca başını kaldırıp baktı: “Sen şarkı söylüyorsun ama kış geliyor. Ben şimdi çalışıyorum ki soğuk günlerde aç kalmayayım. Sen de çalışsan iyi olur!”

Ağustos böceği umursamadı. “Kış mı? Daha yazın ortasındayız! Endişe etme, bol bol yiyecek var!” deyip şarkısına devam etti.

Günler geçti, yaz bitti. Sonbahar yaprakları döktü, kış sert rüzgarlarıyla geldi. Kar yağdı, orman buz tuttu. Ağustos böceği açlıktan titreyerek karıncanın kapısına geldi. Zayıf, perişan halde yalvardı: “Sevgili karınca, lütfen bana biraz yiyecek ver! Bütün yaz şarkı söyledim, şimdi açım ve üşüyorum!”

Karınca kapıyı araladı ve sordu: “Bütün yaz ne yaptın peki?”

“Şarkı söyledim, eğlendim!” diye cevap verdi böcek.

Karınca iç çekti: “Madem yazın şarkı söyledin, şimdi de dans et! Ben çalışıp hazırlık yaptım, sen ise tembellik ettin. Kışın bedelini ödeyeceksin.”

Ağustos böceği utanç içinde uzaklaştı. O günden sonra öğrendi ki, çalışmadan geçen günler, zor zamanlarda acı getirir.

Ahlakı: Tembellik eden, ileride pişman olur; çalışkanlık ise her zaman meyvesini verir.