Bir ilkbahar sabahı Pofuduk, ormanda dolaşırken rüzgârla birlikte gelen bir melodi duymuş. Ses öyle tatlıymış ki, kuşlar bile susup dinliyormuş. “Bu ses nereden geliyor?” diye merak etmiş.

Sesin izini sürmüş; dereyi geçmiş, yosunlu taşların üstünden atlamış. Nihayet, eski bir kütüğün yanında oturan küçük bir baykuş bulmuş. Baykuş elinde minik bir flüt tutuyormuş.

“Merhaba küçük ayı,” demiş baykuş. “Adım Luna. Her gece gökyüzüne şarkı söylerim ama bugün şarkım kayboldu.”

Pofuduk düşünmüş, sonra gülümsemiş. “Belki birlikte yeni bir şarkı yapabiliriz.”

İkisi ormanda yürümüş, her adımda farklı sesler duymuşlar: suyun şırıltısı, yaprakların hışırtısı, arıların vızıltısı… Pofuduk pençesiyle ağaca vurmuş, Luna flütünü çalmış. Derken yepyeni bir melodi oluşmuş — ormanın sesi!

Melodi yayıldıkça diğer hayvanlar da katılmış. Tavşanlar patilerini yere vurmuş, sincaplar dallarda tempo tutmuş. Gümüş Ormanı bir anda kocaman bir orkestraya dönüşmüş.

O gün Pofuduk anlamış ki, her dostun sesi farklı olsa da birlikte olduklarında en güzel şarkı söylenirmiş.